جمهوری خلق چین کشوری است که در شرق قاره آسیا واقع شده‌است. این کشور بر اساس فهرست کشورها بر پایه جمعیت با بیش از ۱٫۴۳۳ میلیارد نفر سکنه (۲۰۲۰) پرجمعیت‌ترین کشور دنیاست و توسط حزب کمونیست چین در قالب نظام تک‌حزبی اداره می‌شود.این حزب بر ۲۲ استان، ۵ منطقه خودمختار ، ۴ شهر زیر نظر مستقیم دولت مرکزی (پکن، تیانجین، شانگهای و چونگ‌کینگ) و ۲ منطقه ویژه اداری هنگ کنگ و ماکائو حکومت می‌کند. پایتخت کشور پکن است.

جمهوری مردمی چین با حدود ۹٫۶ میلیون کیلومتر مربع چهارمین کشور وسیع دنیا بعد از روسیه؛ کانادا؛ و آمریکا است؛ و همچنین دومین کشور بزرگ دنیا از نظر وسعت خاکی (بدون احتساب آب‌های داخلی) است.

چین چشم‌انداز طبیعی متنوعی دارد، از استپ‌های جنگلی و بیابان‌هایی چون گبی و تکله‌مکان در ناحیهٔ خشک شمالی نزدیک به مغولستان و سیبری ِ روسیه گرفته تا جنگل‌های زیرگرمسیری در سرزمین‌های مرطوب جنوبی نزدیک به ویتنام، لائوس و برمه. مناطق غربی کشور ناهموار است و رشته‌کوه‌های هیمالیا و تیان شان مرز طبیعی آن را با هند و آسیای میانه ترسیم می‌کنند. در مقابل، نواحی شرقی این کشور کم‌ارتفاع است و با ساحلی به طول ۱۴٫۵۰۰ کیلومتر در جنوب شرقی با دریای جنوبی چین و در شرق با دریای چین شرقی همسایه‌است که در سوی دیگرش تایوان، کره و ژاپن قرار گرفته‌اند.

تمدن چین باستان یکی از کهن‌ترین تمدن‌های تاریخ است که در سواحل حاصل‌خیز رود زرد که در دشت شمال چین جاری‌ست شکوفا شد. نظام سیاسی چین بیش از هزاران سال مبتنی بر سلطنت مطلقهٔ موروثی بود. نخستین دودمان پادشاهی این کشور دودمان شیا در حدود قرن ۲۱ پیش از میلاد بود. اما نخستین حکومتی که چین را متحد کرد دودمان چه‌این در ۲۲۱ پ. م بود. آخرین دودمان پادشاهی این کشور هم چینگ بود که در ۱۹۱۱ با تشکیل جمهوری چین به رهبری کومینتانگ حزب ملی چین، نابود شد. چین در نیمهٔ اول سدهٔ بیستم میلادی در دریایی از اختلافات و جنگ‌های داخلی غوطه‌ور بود که کشور را به دو اردوگاه سیاسی عمده تقسیم کرده بود؛ کومینتانگ و حزب کمونیست چین. مخاصمات اصلی در ۱۹۴۹ با پیروزی کمونیست‌ها در جنگ داخلی و تأسیس جمهوری مردمی چین در سرزمین اصلی پایان یافت. جمهوری چین به رهبری کومین‌تانگ پایتخت خود را به تایپه در تایوان منتقل کرد و حکومت آن امروزه به تایوان، کینمن، جزایر ماتسو و چند جزیره دوردست دیگر محدود شده‌است. از آن هنگام جمهوری مردمی چین و جمهوری چین درگیر اختلافات سیاسی شدیدی با یکدیگر در مورد حق حاکمیت و وضعیت سیاسی تایوان بوده‌اند.

از هنگام اجرای اصلاحات اقتصادی در چین برای پی‌ریزی یک اقتصاد مدرن، چین یکی از سریع‌ترین رشدهای اقتصادی دنیا را داشته‌است. این کشور هم‌اکنون بزرگترین صادرکننده و دومین واردکنندهٔ بزرگ کالا است و دومین اقتصاد بزرگ دنیا بر پایهٔ تولید ناخالص داخلی را در اختیار دارد. چین عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل و سازمان‌های چندجانبه‌ای همچون سازمان تجارت جهانی، اپک، سازمان همکاری شانگهای و گروه ۲۰ است. چین به عنوان کشوری دارای سلاح هسته‌ای از بزرگترین ارتش دائمی دنیا و دومین بودجه دفاعی بزرگ دنیا برخوردار است. چین از سوی برخی از دانشگاهیان، تحلیل‌گران نظامی، اقتصادی و سیاسی یک ابرقدرت بالقوه لقب گرفته‌است.

زبان چینی با ۱٬۷۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ نفر گوینده پرشمارترین زبان دنیا به‌شمار می‌رود.

جغرافيا كشور چين

مساحت جمهوری خلق چین حدود ۹٫۶ میلیون کیلومتر مربع است و پس از روسیه دومین کشور بزرگ دنیا از نظر وسعت خاکی (بدون احتساب آب‌های داخلی) است. از نظر مساحت کل کشور هم سومین یا چهارمین کشور وسیع دنیا (پس از روسیه و کانادا و با توجه به تعریف دقیق مساحت کلی ایالات متحده آمریکا) به‌شمار می‌آید.

چین با داشتن ۲۲٫۱۱۷ کیلومتر مربع مرز زمینی طولانیترین خط مرزی را در میان تمام کشورهای دنیا دارد. این کشور از شرق و جنوب با دریای چین شرقی، خلیج کره، دریای زرد، و دیگر آب‌های آزاد احاطه شده‌است و با ۱۴ کشور هم‌مرز است.

چین در عرض جغرافیایی ۱۸ تا ۵۴ درجه شمالی و طول ۷۳ تا ۱۳۵ درجه شرقی قرار دارد و چشم‌اندازهای طبیعی آن بسیار متنوع است. در شرق چین در کرانه‌های رود زرد و دریای چین شرقی دشت‌های آبرفتی پهناور و حاصلخیزی با تراکم جمعیتی بسیار بالا قرار گرفته‌اند. در بخش‌های شمالی در مرز فلات مغولستان داخلی علفزارهای وسیع مشاهده می‌شود و صحراهای خشک و سرد تکله‌مکان و گبی در فلات مرتفع مغولستان جای گرفته‌اند. تپه‌ها و رشته‌کوه‌های کم‌ارتفاع بیشتر نواحی جنوب چین را دربرگرفته‌اند و شرق میانی چین میزبان دلتای دو رودخانه اصلی این کشور یعنی رود زرد و یانگ‌تسه است. بخش غربی این سرزمین پوشیده از کوه‌های بسیار مرتفع از جمله هیمالیاست. مرتفع‌ترین نقطه دنیا یعنی قله اورست به ارتفاع ۸۸۴۸ متر مرز چین و نپال است و پست‌ترین نقطه چین که سومین نقطه پست دنیاست در بستر دریاچهٔ خشک آدینگ در فرونشست تورپان ۱۵۴ متر پایینتر از سطح دریاهای آزاد است.

فصل‌های خشک و فصل‌های مرطوب همراه با باران موسمی شرایط آب‌وهوایی غالب در بیشتر نقاط چین است که اختلاف دمای قابل توجه بین تابستان و زمستان را در پی دارد. در زمستان بادهای شمالی سرد و خشک می‌وزد و بادهای جنوبی از سواحل دریا در نقاط جنوبی تر گرم و مرطوب است. طوفان‌های موسمی (در حدود ۵ مورد در سال) در امتداد سواحل جنوبی و شرقی، سیل‌های مخرب، سونامی، زلزله، رانش زمین و خشکسالی از بلایای طبیعی منطقه چین هستند.

گسترش بیابان‌ها به ویژه بیابان گبی یک معضل زیست‌محیطی مهم در چین است. هرچند درختکاری در مرزهای بیابان از دهه ۱۹۷۰ به بعد تعداد طوفان‌های شن را کاهش داده اما خشکسالی مستمر و شیوه نامناسب کشاورزی موجب طوفان‌های شنی شده که بهار هر سال شمال چین را درمی‌نوردد و حتی به کره و ژاپن هم می‌رسد. دیده‌بان محیط زیست چین در سال ۲۰۰۷ اعلام کرده که هر سال چهار هزار کیلومتر مربع به بیابان‌های این کشور افزوده می‌شود. آب شدن یخچال‌های هیمالیا هم نگرانی دیگری است که می‌تواند بحران کمبود آب را برای صدها میلیون نفر به همراه بیاورد.

 فرهنگ مردم چین

١.زبان چینی پر گوینده ترین زبان در دنیا است.

٢.توجه داشته باشید که در قسمت هایی همچون گوآنگجو و ماکائو از زبان کانتونی استفاده می شود.

٣.بیش از ۲۰۰ زبان در چین وجود دارد.

٤.در چین ترتیب تسلسل در خانواده ها از پدر، مادر و فرزند شروع می شود.

٥.با این که در فلسفه ی کنفوسیوس زن در جامعه ی چینی بعد از مرد قرار می گیرد اما امروزه زن ها در چین قدرت و نفوذی برابر و در بیشتر اوقات بیشتر از مردان را دارند.

٦.سر نخ اصلی در ریشه ی ورزش های رزمی همچون کونگ فو و کاراته را باید در چین جستجو نمود. حتی بر اساس استناد بر کتب تاریخی چین میعادگاه ورزش پرطرفدار فوتبال بوده است که حتی نقاشی هایی در این زمینه موجود است!

٧.قبل از این که به منزل یک چینی بروید و یا دعوتش برای غذا خوردن را قبول کنید، طرز غذا خوردن با چاپ استیک را یاد بگیرید زیرا چینی ها بدشان می آید که از آن ها درخواست قاشق برای خوردن غذا کنید!

٨.بیشتر هدیه هایی که چینی ها به یکدیگر می دهند عبارت است از سبدهای میوه و یا غذا.

٩.چینی ها دارای اعیاد مختلفی هستند که همه ی آن ها را به باشکوه ترین شکل ممکن برگزار می کنند. این اعیاد خود تبدیل به جاذبه های کشور چین شده اند.

فرهنگ غذايى كشور چين

چینی ها چه غذا هایی میخورند؟

کشور چین، با قدمتی برابر با هزاران سال، یکی از متمدن‌ترین و قدیمی‌ترین کشورهای جهان است. جمعیتی حدود یک میلیارد و چهارصد میلیون نفر با آداب و رسوم، ادیان و مذاهب مختلف در آن زندگی می‌کنند که آن را به پرجمعیت‌ترین کشور دنیا تبدیل کرده است. همین امر سبب شده تا تنوع و فرهنگ غذایی بسیار متفاوتی را در چین شاهد باشیم. مثل بیشتر کشورها تاریخ ، جغرافیا و نیازها و علاقه مندی های مردم آن کشور نوع غذاها را مشخص می کند. مردم چین از ذائقه‌ی غذایی منحصربفردی برخوردار هستند. آن‌ها  به‌جز هواپیما، هرجنبده‌ای را که در هوا پرواز کند و به غیر از میزغذاخوری، هر چهارپایی را که در اطراف خود ببینند می‌خورند. چینی‌ها برای دست یافتن به جدیدترین مزه‌ها و کشف سلایق و ذائقه‌های مختلف نه تنها از خوردن انواع جانورانی همچون حیوانات وحشی، سگ‌های خانگی، خزندگان، دوزیستان، نرم‌تنان، حشرات، ماهی و پرندگان سرباز نمی‌زنند بلکه با لذت و ولع جالب توجهی، مشغول به خوردن آن‌ها می‌شوند. البته نباید از این نکته‌ی بسیار مهم غافل شد که مصرف انواع جانداران توسط مردم چین، نشانه‌ی عدم حمایت آن‌ها از حیوانات نیست.

فرهنگ غذایی مردم چین:

از مهم‌ترین وجه تمایز و مشخصه‌های مردم چین، داشتن تاریخچه‌ای سرشار از آیین‌های عبادی و آداب غذا‌خوردن است که به طور شگفت‌انگیزی در فرهنگ این کشور نفوذ کرده و توجه ملل مختلف را به خود جلب ساخته است. ظاهرا این تاریخچه‌ی عظیم، با  گذشت هزاران سال  تحول و دگرگونی، به طور کامل مورد قبول عموم مردم چین قرار گرفته است. در فرهنگ مردم چین، غذا از معنا و مفهوم ویژه‌ای برخوردار است. آن‌ها در تهیه‌ی غذاهای خود، از تمامی قسمت‌های یک گیاه یا حیوان استفاده کرده و آن‌چه را که تهیه کرده‌اند به هیچ عنوان هدر نمی‌دهند. مطمئنا تنوع قابل توجه‌ای که در برنامه‌ی غذایی محلی و بومی کشور چین وجود دارد، به دلیل وسعت حیرت‌آور و گوناگونی گیاهان و حیوانات است.

همانطور که قبل از این اشاره شد فرهنگ سنتی غذای چین فرهنگی بر پایه ی مصرف سبزیجات و گیاهان است.غذای اصلی یک وعده میتواند برنج، گندم، جو و یا لوبیا باشد، غذای مکمل وعده معمولا سبزیجات و مقدار کمی گوشت است. علت به وجود آمدن این الگوی غذایی درواقع این است که در هر منطقه کشاورزی اصلیترین روش کسب درآمد است. با این حال امکان دارد نسبت غذاهای ذکر شده با توجه به طبقه ی اجتماعی فرد متفاوت باشد، به همین دلیل در زمان قدیم امپراتور را ” گوشت خوار” مینامیدند. مصرف غذای گرم و پخته از دیگر خصوصیات فرهنگ غذایی چین است.

نمونه‌هایی از غذاهای چینی:

در غذاهای معروف چینی‌ها به دلیل رنگ‌آمیزی، عطر خوش، مزه و ذائقه‌ی خاص خود، فلسفه‌ی معنایی جالب و مشهوری نهفته است. وجود طیف وسیع از انواع غذاهای لذیذ، عطر و طعم بی‌نظیر مواد غذایی و همچنین تاریخچه‌ی جالب و شنیدنی‌ که در تهیه و ایجاد هریک از غذاهای چینی وجود دارد، باعث شده تا مردم چین، آشپزی منحصر به فرد سرزمینشان را مایه‌ی فخر و مباهات خود بدانند. هر چند استفاده از حشرات، خزندگان، نرم‌تنان و دیگر جانورانی که حتی شنیدن اسم آن‌ها باعث ایجاد حسی بد و منزجر کننده می‌شود در پخت غذاهای چینی مرسوم است، ولی به خاطر داشته باشید که بیشتر غذاهایی که توسط مردم چین تهیه می‌شود نه تنها بدمزه نیستند بلکه مطمئنا از خوردن آن غذاها لذت خواهید برد.

چاپستیک:

زمانی که به کشور چین سفر کردید و با دوستان چینی خود مشغول غذا خوردن هستید، بهتر است در هنگام استفاده از چاپستیک نکاتی را رعایت کنید که مطمئنا جوی صمیمی‌ و دوستانه‌تر را تجربه خواهید کرد. از فروبردن چاپستیک‌های خود در کاسه‌ی برنج، خودداری کنید. چینی‌ها نیز همانند کره‌‌ای‌ها قرار دادن چاپستیک درون کاسه‌ی برنج را نوعی بی‌ادبی دانسته و آن را یادآور آیین عبادی برای مردگان می‌پندارند.

دامپلینگ جی آ او زی (Dumpling Ji Ao Zi):

وقتی که می‌خواهید غذایی ساده و در عین حال سالم را در مدت زمانی کم تهیه کنید، دامپلینگ جی آ او زی می‌تواند گزینه‌ی مناسبی برای آشپزی شما باشد. این غذای سالم را با پیاز سبز (که به دلیل رویش این پیاز در فصل بهار به پیاز بهاری هم معروف است)، گوشت خوک یا گوسفند، نمک، کلم، جوانه‌ی بامبو، روغن کنجد، سویا، برنج چینی و مقداری آب برای جوشاندن یا بخارپز کردن، می‌توان تهیه کرد. البته چینی‌ها از میوه‌های خشک نیز برای تهیه‌ی این غذا استفاده می‌کنند.

گوشت دنده‌ی ترش و شیرین (Sweet and Spare Ribs):

یکی دیگر از غذاهای بسیار خوش‌طعم چین، گوشت دنده‌ای ترش و شیرین است که طرفداران بسیاری را در سراسر چین و دیگر کشورها، به خود اختصاص داده است. چینی‌ها در هنگام پخت این غذا با استفاده از شکر و نمک، دنده‌های گوشتی را ترش و شیرین کرده و با کمک خردل به آن‌ها طعم تندی می‌بخشند. از دیگر مواد تشکیل دهنده‌ی این غذای خوش مزه، می‌توان به آرد، فلفل کوبیده شده، روغن، سویا، سس و سرکه نیز اشاره کرد. آن‌ها ابتدا دنده‌های گوشتی را آب‌پز کرده و سپس به مدت ۳۰ دقیقه درون روغن سرخ می‌کنند. در آخر با ریختن سسی غلیط و خوشمزه روی دنده‌های گوشتی، آن را سرو می‌کنند.

خوراک اردک پکنی | Peking duck:

یکی از ناب‌ترین غذاهای چینی خوراک اردک پکنی است که در آن از گوشت اردک استفاده می‌شود. این غذا قدمت زیادی دارد و گویا یکی از خوراکی‌های مورد علاقه‌ی پادشاهان چینی بوده است. خوراک اردک پکنی به دلیل طعم خاص و بافت لطیف و تردش به شهرت رسید و حالا به قدری محبوب است که در سراسر دنیا به عنوان یک غذای اصیل چینی به فروش می‌رسد.

خوراک اردک پکنی از یک نظر شبیه به کله پاچه است، از این نظر که هرکس به بخشی از آن علاقه‌ی بیشتری دارد برای مثال یک نفر بال اردک را بیشتر می‌پسندید. در چین اردک‌هایی را فقط به خاطر پخت غذای خوراک اردک پکنی پرورش می‌دهند و از آنها 65 روز نگهداری می‌نمایند.

پای مرغ | Phoenix Claws:

چینی‌ها به بی‌رحمی در غذاهایشان معروف هستند، آنها تمامی بخش‌های مرغ را می‌خورند و یکی از اعضای مورد علاقه‌ی آنها نیز پای مرغ است. البته ایرانی‌ها نیز پای مرغ را می‌خورند به همین خاطر شاید این موضوع برای شما عجیب نباشد. پای مرغ در حقیقت غضروف، پوست و استخوان است و گوشتی برای خوردن ندارد.

روش‌های آشپزی چینی:

غذاهای چینی به دلیل بهره‌مندی از روش‌های خاص آشپزی و استفاده از مواد غذایی متفاوت، در سراسر جهان کاملا شناخته شده و معروف بوده و از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. تازگی و کیفیت مواد مورد استفاده در پخت غذاها، استفاده از چاشنی‌های فوق العاده، توجه‌کردن به جزئی‌ترین نکات آشپزی و توازن و زیبایی رنگ‌های موجود در ترکیبات غذایی باعث شده تا چینی‌ها غذایی زیبا و درعین حال سالم و لذیذ را در رژیم روزانه‌ی خود ارائه دهند. اکثر این غذاها به صورت بخارپز یا آب پز تهیه‌ شده و بیشتر تلاش می‌شود تا مواد غذایی گوشتی، مثل ماهی‌ها، گوشت‌های قرمز و انواع پرندگان را به صورت نیم پز سرو کنند. آن‌ها اعتقاد دارند که با پخت بیش از اندازه‌ی مواد، از ارزش غذایی آن‌ها کاسته می‌شود و دیگر منفعتی برای بدن انسان نخواهند داشت.

علم و فناورى كشور چين

چین تا دوران سلسله مینگ از کشورهای پیشرو دنیا در زمینه علم و فناوری بود. کاغذسازی، چاپ، قطب‌نما و باروت چهار اختراع بزرگ چینی‌ها هستند که بعدها به دیگر نقاط آسیا و اروپا گسترش یافتند و ریاضیدانان چینی نخستین کسانی بودند که از اعداد منفی استفاده می‌کردند. اما در قرن هفدهم جهان غرب از نظر پیشرفت علمی و تکنولوژیکی کاملاً چین را پشت سر گذاشته بود.

شکست‌های چندباره چین از قدرت‌های غربی در قرن نوزدهم موجب شد تا جنبشی اصلاح‌گرایانه برای ترویج علوم مدرن در این کشور شکل گیرد. کمونیست‌ها از هنگام به قدرت رسیدن در سال ۱۹۴۹ تلاش کردند تا علم و تکنولوژی را به شیوه برنامه‌ریزی مرکزی شوروی سازماندهی کنند. حکومت چین از هنگام پایان انقلاب فرهنگی، سرمایه‌گذاری قابل توجهی را در زمینه پژوهش‌های علمی به عمل آورده و تنها در سال ۲۰۱۱ بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار برای تحقیق و توسعه علمی هزینه کرده‌است. دانشمندان متولد چین تاکنون چهار بار برنده نوبل فیزیک و یک بار برنده نوبل شیمی شده‌اند اما تمام آن‌ها مدارک دکترای خود را در غرب دریافت کرده و تحقیقات منجر به دریافت جایزه خود را در کشورهای غربی انجام داده‌اند.

چین به سرعت در حال توسعه سیستم آموزشی خود با تأکید بر رشته‌های علوم، مهندسی و ریاضیات است. چینی‌ها در سال ۲۰۱۱ دومین منتشرکننده مقالات علمی در دنیا بوده‌اند و شرکت‌هایی چون هواوی و لنوو از شرکت‌های پیشرو دنیا در زمینه‌های ارتباطات و کامپیوترهای شخصی هستند. ابرکامپیوترهای چینی اکنون از پرقدرت‌ترین‌ها در دنیا به‌شمار می‌آیند و استفاده از ربات‌های صنعتی رشد قابل توجهی داشته‌است.

برنامه فضایی چین نیز یکی از فعال‌ترین برنامه‌های فضایی دنیا و مایهٔ غرور ملی چینی‌هاست. این کشور در سال ۱۹۷۰ نخستین ماهواره خود را به فضا فرستاد و پنجمین کشوری شد که به‌طور مستقل این کار را انجام می‌دهد. آن‌ها در سال ۲۰۰۳ سومین کشوری شدند که به‌طور مستقل انسان‌هایی را روانه فضا می‌کنند و در سال ۲۰۱۱ ماکت ایستگاه فضایی خود را رونمایی کردند که قرار است در دهه ۲۰۲۰ به فضا ارسال شود.

ساختار سياسى و حكومت كشور چين

سیاست جمهوری خلق چین در چارچوب جمهوری سوسیالیستی اداره می‌شود که توسط یک حزب واحد، حزب کمونیست چین به ریاست دبیرکل اداره می‌شود. قدرت دولتی در جمهوری خلق چین (PRC) از طریق حزب کمونیست، دولت مرکزی مردم (شورای ایالتی) و نمایندگی استانی و محلی آنها اعمال می‌شود.

جمهوری خلق چین یکی از معدود دولت‌های سوسیالیستی دنیاست که آشکارا مدافع کمونیسم است. این دولت زیر نظر حزب کمونیست چین و بر مبنای قانون اساسی چین اداره می‌شود که در سال ۱۹۸۲ تصویب شده‌است. حکومت چین به دلیل محدودیت‌هایی که در بسیاری از زمینه‌های اجتماعی از جمله آزادی رسانه، دسترسی به اینترنت، آزادی تجمع، حقوق باروری، آزادی تأسیس سازمان‌های اجتماعی و آزادی ادیان برقرار کرده مورد انتقاد قرار گرفته‌است. رهبران چین نظام سیاسی، ایدئولوژیک و اقتصادی کشور خود را به ترتیب با اصطلاحات «استبداد دمکراتیک مردمی»، «سوسیالیسم با ویژگی‌های چینی» و «اقتصاد سوسیالیستی بازار» توصیف می‌کنند.

رئیس‌جمهور مقام ریاست کشور را در اختیار دارد. نخست‌وزیر نیز رئیس دولت است و هیئت دولت جمهوری خلق چین را رهبری می‌کند که از وزیران و پنج معاون نخست‌وزیر تشکیل می‌شود. در عمل دبیرکل حزب کمونیست رهبر واقعی کشور است و مهم‌ترین تصمیمات نیز در کمیته دائمی پُلیتبورو حزب کمونیست گرفته می‌شود. رئیس‌جمهور فعلی چین (۲۰۱۴) شی جینپینگ است که مقام دبیرکل حزب کمونیست و رئیس کمیسیون مرکزی نظامی را هم بر عهده دارد و در نتیجه رهبر اصلی چین است. نخست‌وزیر کنونی لی که‌کیانگ نیز از اعضای ارشد کمیته دائمی پلیتبورو است.

حذب كمونيست

حزب کمونیست چین در ماه ژوئیه سال ۱۹۲۱ میلادی تأسیس شد. از سال‌های ۱۹۲۱ تا ۱۹۴۹، حزب کمونیست چین مردم را در مبارزات سخت رهبری می‌کرد و در نتیجه ضمن برانداختن چیرگی امپریالیسم، فئودالیسم و سرمایه‌داری بوروکراتیک، جمهوری خلق چین را تأسیس نمود.

اکنون حزب کمونیست چین با بیش از ۳۰۰ حزب از بیش از ۱۲۰ کشور جهان روابط دوستانه دارد. حزب کمونیست چین یک کل واحد است که طبق اساسنامه و آئین‌نامه خود و منطبق با اصل سیستم تمرکز دموکراتیک متشکل شده‌است. در آئین‌نامه حزب کمونیست چین قید شده‌است که هر کسی اعم از کارگر، کشاورز، سرباز، روشنفکر و عناصر پیشرو طبقات اجتماعی دیگر که به ۱۸ سالگی رسیده با پذیرش اساسنامه و آئین‌نامه حزب و در صورت تمایل به شرکت در یک سازمان حزبی و فعالیت در آن و اجرای قطعنامه‌های حزب و پرداخت حق عضویت حزبی می‌تواند برای الحاق به حزب کمونیست چین تقاضا کند.

اقتصاد كشور چين

چین در سال ۲۰۱۳ دومین اقتصاد بزرگ دنیا پس از ایالات متحده بوده‌است. تولید ناخالص داخلی این کشور در این سال حدود ۹٫۴۶۹ تریلیون دلار بر اساس ارزش اسمی دلار و ۱۶٫۱۴۹ تریلیون بر اساس قدرت برابری خرید بوده‌است. سرانه تولید این کشور در همین سال ۱۱٬۱۸۶ دلار بر مبنای قدرت برابری خرید و ۶٬۹۵۹ دلار بر اساس ارزش اسمی بوده‌است که در هر دو حالت چین پس از حدود ۹۰ کشور (از ۱۸۳ کشوری که در فهرست صندوق بین‌المللی پول قرار دارند) قرار می‌گیرد.

جمهوری خلق چین از زمان بنیان‌گذاری در سال ۱۹۴۹ تا سال ۱۹۷۸ اقتصاد دستوری متمرکزی به سبک شوروی داشت. پس از مرگ مائو در ۱۹۷۶ و پایان انقلاب فرهنگی، دنگ شیائوپنگ و نسل جدید رهبران چین شروع به اصلاحات اقتصادی کرده و اقتصاد چین را به سوی نظام بازار سوق دادند. در این دوران اشتراکی‌سازی در بخش کشاورزی متوقف شده و مزارع خصوصی شدند. تجارت خارجی مورد توجه قرار گرفت. ساختار بنگاه‌های ناکارآمد دولتی تغییر اساسی پیدا کرده و بنگاه‌های زیان‌ده تعطیل شدند که این به بیکاری گسترده‌ای منجر شد.

اقتصاد چین امروزی یک اقتصاد بازار بر مبنای مالکیت خصوصی است. دولت هنوز بر بخش‌های استراتژیک زیربنایی اقتصاد همچون تولید انرژی و صنایع سنگین مسلط است اما سرمایه‌گذاری خصوصی به سرعت در حال افزایش است. از هنگام آغاز آزادسازی اقتصادی در سال ۱۹۷۸ چین یکی از بالاترین رشدهای اقتصادی را در دنیا داشته‌است. بر اساس آمار صندوق بین‌المللی پول رشد سالانه تولید چین از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۰ به‌طور میانگین ۱۰٫۵٪ بوده و بین سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۱۱ درصد رشد اقتصادی چین معادل مجموع درصدهای رشد اقتصادی کشورهای گروه ۷ (۷ کشور بزرگ صنعتی دنیا) بوده‌است.

بهره‌وری بالا در تولید، نیروی کار ارزان و زیرساخت‌های نسبتاً مناسب عواملی هستند که چین را به تولیدکننده پیشرو دنیا تبدیل کرده‌اند. اما اقتصاد چین از نظر مصرف انرژی بهره‌وری بسیار پایینی دارد. این کشور در سال ۲۰۱۰ بزرگترین مصرف‌کننده انرژی دنیا شد، در حالیکه بیش از ۷۰ درصد انرژی خود را از زغال‌سنگ تأمین می‌کرد. در سال ۲۰۱۳ چین جای آمریکا را در صدر فهرست واردکنندگان نفت خام گرفت. رشد اقتصادی سریع و صنعتی‌سازی این کشور به محیط زیست آن نیز آسیب زده‌است. از اوایل سال ۲۰۱۰ به بعد رشد اقتصادی چین شروع به کاهش کرده و از تقاضای بین‌المللی برای صادرات چین کاسته شده‌است که این موضوع تلاطماتی را در اقتصاد جهانی پدیدآورده است.

میزان ذخایر ارز خارجی چین در پایان سال ۲۰۱۰ حدود ۲٫۸۵ تریلیون دلار بوده‌است که این کشور را پس از امریکا با اختلاف بسیار صاحب بزرگترین ذخایر ارزی دنیا کرده‌است. چین همچنین بیش از ۱٫۱۶ تریلیون دلار اوراق قرضه دولتی آمریکا را خریداری کرده و بزرگترین دارندهٔ خارجی دیون دولتی آمریکا محسوب می‌شود. چین همچنین در سال ۲۰۱۲ بیش از هر کشور دنیا سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی به میزان ۲۵۳ میلیارد دلار دریافت کرده‌است. این موضوع که چین ارز خود را ارزان نگه داشته همواره موجب تنش‌هایی میان این کشور و اقتصادهای بزرگ دیگر شده‌است. چین همچنین به دلیل حجم وسیع تولید کالاهای تقلبی مورد انتقاد قرار گرفته‌است.